«ΑΡΜΑ ΘΕΣΠΙΔΟΣ» ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, Ο ΥΜΝΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Στο αίθριο του ΠΑΜΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟ 5 Ιουνίου 2021, ώρα 9 μμ

Στο πλαίσιο της επετείου  για τα  200 χρόνια  από την Ελληνική Επανάσταση του 1821, το Άρμα Θέσπιδος του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας θα παρουσιάσει το έργο «Ελευθερία, ο ύμνος των Ελλήνων».

Η παράσταση στηρίζεται στα κείμενα του Διονύσιου Σολωμού: «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» και «’Ύμνος  στην Ελευθερία», καθώς και στα απομνημονεύματα του οπλαρχηγού Σπυρομήλιου που πολέμησε στο πολιορκημένο Μεσολόγγι.

Είσοδος ελεύθερη

Στο πλαίσιο της επετείου  για τα  200 χρόνια  από την Ελληνική Επανάσταση του 1821, το Άρμα Θέσπιδος του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας θα παρουσιάσει το έργο «Ελευθερία, ο ύμνος των Ελλήνων».    Η παράσταση εγκρίθηκε και από την Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας και στηρίζεται στα κείμενα του Διονύσιου Σολωμού: «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» και «’Ύμνος  στην Ελευθερία», καθώς και στα απομνημονεύματα του οπλαρχηγού Σπυρομήλιου. Με την παράσταση αυτή το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας θα οργανώσει καλοκαιρινή περιοδεία σε φεστιβάλ, πόλεις και χωριά της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας, σε συνεργασία με τους αρμόδιους φορείς.

Συντελεστές:

Σκηνοθεσία –Σύλληψη: Χρήστος Σρέπκος

Σκηνικά -Κοστούμια:  Κέννυ ΜακΛέλλαν

Χορογραφία: Μαριμίλλη Ασημακοπούλου

Μουσική: Φοίβος Μαρκιανός

Σχεδιασμός Φωτισμών: Νίκος Σωτηρόπουλος

Κατασκευή Σκηνικού: Κώστας Ματθαίου

Πρωταγωνιστούν:

Βασίλης Κόκκαλης, Αλέξανδρος Κουκιάς, Φοίβος Μαρκιανός, Βασίλης Τριχάς, Λένα Νάτση

Η παράσταση:

Πέντε ηθοποιοί επί σκηνής ζωντανεύουν τις μεγάλες στιγμές της δεύτερης πολιορκίας  του Μεσολογγίου. Βασισμένοι στην   συνταρακτική περιγραφή των γεγονότων από τα απομνημονεύματα του στρατηγού Σπύρου  Μήλιου που έζησε  την πολιορκία μέσα από τα τείχη, οι ηθοποιοί της παράστασης αφηγούνται και αναπαριστούν όλη την  ένδοξη και ηρωική αντίσταση των πολιορκημένων του Μεσολογγίου  μέχρι τον αποκλεισμό του από το οθωμανικό στόλο.

Επί σκηνής  βλέπουμε την αγωνία και το πάθος των ηρώων, να δίνουν μάχες σώμα με σώμα, παιδιά να  συμμετέχουν στις μάχες με πετροπόλεμο,  γυναίκες να βοηθούν  την νύχτα στην επισκευή των προμαχώνων και όλοι μαζί να αρνούνται να συνθηκολογήσουν στις δελεαστικές προτάσεις των πολιορκητών για  προσκύνημα και υποταγή στον τουρκικό ζυγό.

Μετά από υπεράνθρωπη προσπάθεια, κερδίζοντας  όλες σχεδόν τις συμπλοκές με τους εχθρούς σε στεριά και σε θάλασσα,  οι πολιορκημένοι λυγίζουν  από το καθεστώς του αποκλεισμού και της πείνας. Τότε, κάνοντας  Δεύτερη Παναγιά τους την Ελευθερία,  αψηφούν τις κακουχίες και το θάνατο και αποφασίζουν την Ένδοξη Έξοδό τους.

Αυτή η Έξοδος, που άλλη τέτοια δεν υπάρχει στην παγκόσμια ιστορία και είναι από μόνη της  «λογοτεχνία» της  Ελληνικής Επανάστασης και της Παγκόσμιας Ιστορίας,  φωτίζεται επί σκηνής με το ποιητικό λόγο του Διονύσιου Σολωμού .

Οι στίχοι των «Ελεύθερων Πολιορκημένων» και ο «Ύμνος εις την Ελευθερίαν» είναι η άλλη γλώσσα των ηρώων του Μεσολογγίου.

Επί σκηνής βλέπουμε πως ο ένας εμψυχώνει τον άλλον, πως αψηφούν τις κακουχίες, πως νικούν τον τρόμο και τον φόβο,  πως «Δεν κλαίνε για το σκοτωμό, που θε να σκοτωθούνε, μόν΄ κλαίνε για το σκλαβωμό, που θε να σκλαβωθούνε» και  τέλος πως αψηφούν  και την ύστατη στιγμή, παρά την δεινή τους κατάσταση, το προσκύνημα στον Σουλτάνο.

Ορμούν  με αυτοθυσία  άντρες, γυναίκες και παιδιά  στο εχθρό και η ανδρεία  τους συγκλονίζει   όλη την υφήλιο.  «Τα μάτια μου δεν είδαν τόπον ενδοξότερον από τούτο το αλωνάκι», όπως μας λέει ο Εθνικός μας ποιητής.

Η παράσταση, «Ελευθερία. Ο Ύμνος των Ελλήνων», είναι μια παράσταση επικού θεάτρου.  Επειδή βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, η δραματική επεξεργασία και η σκηνοθεσία του έργου  στοχεύουν σε μια διαυγή αναπαράσταση των γεγονότων, με  μια πλήρη ψυχοσωματική συμμετοχή των ηθοποιών.   Στο έργο υπάρχουν χαρακτήρες  που, όπως και στα πραγματικά γεγονότα, ο κάθε άνθρωπος, έτσι και ο κάθε χαρακτήρας, δοκιμάζεται διαφορετικά από την σκληρή πραγματικότητα αλλά όλοι στο τέλος καταλήγουν στην πιο  γενναία πράξη.

Η παράσταση «Ελευθερία. Ο Ύμνος των Ελλήνων» είναι  μια παράσταση –πρόταση επικού θεάτρου  από το Άρμα Θέσπιδος – ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας, που επιθυμεί να συνταιριάξει τα ιστορικά στοιχεία του Μεσολογγίου με την ποίηση του Διονύσιου Σολωμού,  να ψυχαγωγήσει τον θεατή κάνοντάς τον  μάρτυρα όχι μόνο των πραγματικών γεγονότων αλλά και της εσωτερικής πορείας των αγωνιστών, από τον τρόμο  της σκληρότητα του πολέμου, στην αυταπάρνηση και τον ηρωισμό.

Η Γενοκτονία των Ποντίων

Η γενοκτονία και ο εξανδραποδισμός των Ποντίων (1919) και των Αρμενίων με θύματα περισσότερο από 1.400.000 ανθρώπους, εκ των οποίων 350.000 Ελληνοπόντιοι, έγινε στη βάση της ανόδου της τουρκικής αστικής τάξης, η οποία διεκδικούσε το έθνος – κράτος της στο πλαίσιο μιας πολυεθνικής αυτοκρατορίας (της οθωμανικής).
Το χτύπημα των βασικών ανταγωνιστών της (κύρια της ελληνικής και αρμενικής αστικής τάξης) αποτελούσε απαραίτητη προϋπόθεση για την εδραίωση της κυριαρχίας της στον συγκεκριμένο γεωγραφικό – οικονομικό χώρο.
Οι εθνικές μειονότητες αξιοποιούνταν από τις αντίστοιχες άρχουσες τάξεις τους ως ασπίδα και μοχλός πίεσης για την προώθηση των δικών τους συμφερόντων, τις εξέθεταν άμεσα στα πυρά του εκάστοτε αντιπάλου. Οι σφαγές, οι εθνοκαθάρσεις, οι προσφυγοποιήσεις, οι αναγκαστικές αφομοιωτικές πολιτικές κ.ο.κ. ήταν κοινός παρονομαστής στα Βαλκάνια (και όχι μόνο), όπου οι λαοί πλήρωσαν με το αίμα τους τις μεγαλοϊδεατικές επιδιώξεις των εθνικών τους αστικών τάξεων.
Η ελληνική αστική τάξη και οι πολιτικοί εκφραστές της τότε εποχής φέρει τεράστια ευθύνη, αφού και αυτή, για τους δικούς της λόγους, δεν παρείχε καμία βοήθεια στον ποντιακό ελληνισμό. Με τις βλέψεις του ελληνικού κεφαλαίου στραμμένες στην ιδιαίτερα πλούσια περιοχή της Μικράς Ασίας, ο Πόντος ερχόταν σε «δεύτερη μοίρα». Έτσι, υποτιμήθηκε η οργάνωση ή βοήθεια οποιασδήποτε μορφής προς τον Πόντο.
Την κρίσιμη ώρα, όπως αναφέρει ο διοικητής της Ελληνικής Μεραρχίας του Καυκάσου Ι. Καλτσίδης, «οι Έλληνες αρχηγοί της πρωτεύουσας του Πόντου αναγκάστηκαν να φύγουν και ο λαός έμεινε με τα όπλα στα χέρια, εκτεθειμένος στην τουρκική προέλαση, δίχως οδηγίες, δίχως αρχηγούς και πρόγραμμα ενεργειών…». Σε μια σύγκρουση, όπου οι αντίπαλες αστικές τάξεις (ελληνική και τουρκική) στρατεύτηκαν πίσω από αντίπαλα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα (της Αντάντ και των Κεντρικών Δυνάμεων αντίστοιχα), οι λαοί της περιοχής δεν αποτελούσαν τίποτε περισσότερο παρά κρέας για τα κανόνια των αντιπάλων, διαπραγματευτικά χαρτιά και πιόνια σε μια γεωστρατηγική σκακιέρα.
Ακόμα και όταν κορυφώθηκε το δράμα του ποντιακού λαού, οι κανονιοφόροι και οι πρεσβείες των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών της Ευρώπης και των ΗΠΑ δεν έκαναν απολύτως τίποτε για να εμποδίσουν τις σφαγές ή για να σώσουν τους ανθρώπους που κινδύνευαν. «Όλα αυτά διαδραματίζονταν μπροστά στα μάτια των πρεσβευτών των ξένων δυνάμεων», αναφέρει ένας Πόντιος αντάρτης στην αυτοβιογραφία του, «και αυτοί αδιαφορούσαν!». Αντιθέτως, γράφει ο μητροπολίτης Τραπεζούντας Χρύσανθος, «οι άθεοι κομμουνιστές (σ.σ. οι Σοβιετικοί) εφάνησαν περισσότερον χριστιανοί από τους “χριστιανούς” Αγγλογάλλους», στέλνοντας πλοία και μεταφέροντας τους δοκιμαζόμενους πληθυσμούς στην ασφάλεια.
Στα χρόνια που μεσολάβησαν από τη σφαγή και προσφυγοποίηση εκατοντάδων χιλιάδων Ποντίων, καταβλήθηκαν μεγάλες προσπάθειες, ώστε τα γεγονότα της εποχής να απογυμνωθούν από την ουσία τους, να συγκαλυφθούν τα πραγματικά τους αίτια και τα ιστορικά συμπεράσματα να μη γίνουν κτήμα των Ποντίων, αλλά και γενικότερα του ελληνικού λαού.
Όποτε τα φτωχά λαϊκά στρώματα στοιχήθηκαν με τις επιδιώξεις των εκμεταλλευτών τους, μετατράπηκαν σε βόλια για τα όπλα τους.
Τι είχαν να χωρίσουν εκείνοι που, μέχρι να γίνουν «εχθροί», ζούσαν ειρηνικά αναμεταξύ τους, στενάζοντας εξίσου από την εκμετάλλευση του συχνά ομοεθνούς τους εργοδότη, τοκογλύφου κ.ο.κ.;
Όταν οι Πόντιοι (και Μικρασιάτες) πρόσφυγες ήρθαν στην Ελλάδα, βρέθηκαν αντιμέτωποι με την απαξίωση του ελληνικού αστικού κράτους και του πολιτικού του προσωπικού (φιλελεύθερου, κεντρώου και δεξιού), που τους στοίβαξαν όπως – όπως σε συνοικισμούς – γκέτο, τους παρέδωσαν στην άγρια εκμετάλλευση των καπιταλιστών (που «άδραξαν» την ευκαιρία, ρίχνοντας τα μεροκάματα και περιορίζοντας δικαιώματα και κατακτήσεις της εργατικής τάξης συνολικά) κ.λπ.
Ταυτόχρονα, οι πατριδοκάπηλοι φασίστες της εποχής (πολιτικοί πρόγονοι των σημερινών χρυσαυγιτών) τους αποκαλούσαν χυδαία «τουρκόσπορους», κραύγαζαν για τον «εξαγνισμό» των πόλεων από την παρουσία τους και οργάνωναν δολοφονικά πογκρόμ στους συνοικισμούς τους.
Οι τακτικές των εκμεταλλευτών απέναντι στους λαούς και τους πρόσφυγες, παραμένουν ίδιες ένα αιώνα μετά από την γενοκτονία των Ποντίων..! 
Αυτό το αποδεικνύει με τον τραγικότερο τρόπο, μια νέα γενοκτονία, αυτή του λαού της Παλαιστίνης από το κράτος χωροφύλακα – το Ισραήλ, με τις πλάτες των ΗΠΑ – ΕΕ..!
Τα τελευταία γεγονότα στην Παλαιστίνη, έρχονται να προστεθούν στην κατοχή, στον αποκλεισμό και τους ισραηλινούς εποικισμούς που χρόνια βιώνουν οι Παλαιστίνιοι, ρίχνοντας κι άλλο «λάδι στη φωτιά» που καίει στη Μέση Ανατολή, των εκατοντάδων χιλιάδων νεκρών και προσφύγων..!
Η ελληνική κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα, που είτε καλύπτουν ανοιχτά την επιθετικότητα του Ισραήλ, είτε κάνουν σαν να μην ξέρουν τίποτα για το έγκλημα, είτε στηρίζουν την πολιτική των «ίσων αποστάσεων» ανάμεσα στον θύτη και στο θύμα, έχουν ευθύνη και συμβολή σ’ αυτήν την εξέλιξη.! Το ελληνικό ΥΠΕΞ, στηρίζει ξεδιάντροπα τον θύτη, μιλώντας για «δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα», ωστόσο και για τους προηγούμενους που έκαναν μπίζνες με το Νετανιάχου, τα πράγματα είναι απλά.., ο Μπάιντεν, οι ΗΠΑ και η ΕΕ, είναι αθώοι του αίματος…! Δεν είναι τυχαίο ότι τα κόμματα αυτά αρνούνται σταθερά να υλοποιήσουν την απόφαση της Βουλής από τον Δεκέμβρη του 2015 για την αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους..!
Έναν αιώνα μετά τη Γενοκτονία των Ποντίων, ο ιμπεριαλισμός συνεχίζει να γεννά πολέμους, σφαγές, προσφυγιά κ.λπ. Οι οργανισμοί του τύπου ΕΕ και ΝΑΤΟ συνεχίζουν να αναχαράσσουν τα σύνορα της ευρύτερης περιοχής, εγκυμονώντας νέους κινδύνους για τους λαούς.
 
Ποια καλύτερη τιμή, επομένως, για τη μνήμη, την Ιστορία του ποντιακού λαού, από την πάλη για να μη ζήσει ποτέ ξανά κανείς λαός αυτά που υπέστη ο ίδιος και από τον αγώνα ενάντια στους φορείς και τα γενεσιουργά αίτια της εκμετάλλευσης, των πολέμων και της προσφυγιάς; Κόντρα και έξω από ψεύτικα αστικά διλήμματα οποιασδήποτε απόχρωσης; Ενάντια στο δηλητήριο του σοβινισμού, του εθνικισμού και του φασισμού;





































Η Πρωτομαγιά σταθμός για τους αγώνες των εργατών, τις τέχνες και τον πολιτισμό

Δημήτρης Κατσικογιάννης 1

Η Πρωτομαγιά συνιστά μέρα σταθμό για τους αγώνες των εργατών, αφού χιλιάδες πολίτες από κάθε σημείο του κόσμου συγκεντρώνονται και διαδηλώνουν ειρηνικά σε ένδειξη τιμής στους εργατικούς αγώνες και τις κατακτήσεις αιώνων, από την αιματοβαμμένη εξέγερση της 1ης Μάη στο Σικάγο το 1886 μέχρι και τη σημερινή εποχή, μια που ιδιαίτερα σήμερα όλα τα εργασιακά κεκτημένα τίθενται σε αμφισβήτηση ή καλύτερα… καταστρατηγούνται πανταχόθεν.

Η 1η Μάη είναι ένας διαρκής αγώνας, τα αιτήματα των εξεγερθέντων στην απεργία του 1886, που είχε επίκεντρο το Σικάγο, παραμένουν ακόμη ανεκπλήρωτα και όσα κατακτήθηκαν από τότε μέχρι σήμερα παίρνονται ένα – ένα, πίσω από την ολιγαρχία του πλούτου..!

Το 8ώρο καταστρατηγείται πλέον σε όλους τους χώρους δουλειάς, οι εργοδότες έχουν βρει νέες μεθόδους εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Μειώνουν μισθούς και καταστρατηγούν δικαιώματα, εκβιάζοντας και εκφοβίζοντας  τους εργαζόμενους με τον μπαμπούλα της ανεργίας, απαιτώντας απ’ αυτούς υποταγή.., σιγή νεκροταφείου..! 

Η κυβέρνηση συνεχίζει το αντεργατικό και αντιλαϊκό έργο της απο ‘κεί που το άφησαν οι προηγούμενες, καταστρέφοντας με επιμέλεια όσα με αγώνες, κόπο και θυσίες χτίστηκαν από τους εργαζόμενους και τον λαό..!

Δεν είναι μόνο το αντεργατικό νομοσχέδιο «των ανατροπών του αιώνα» στα εργασιακά και στις συνδικαλιστικές ελευθερίες που θα οδηγήσει την εργατική τάξη πίσω στον 19ο αιώνα, δεν τους αρκεί μόνο αυτό. Παράλληλα διαλύουν την δημόσια παιδεία και το κενό το συμπληρώσουν με κερδοφόρες επιχειρήσεις παραγωγής εξειδικευμένων σύμφωνα με τις ανάγκες παραγωγής των πολυεθνικών. Η μόρφωση του λαού, πάντα ήταν και είναι γι’αυτούς εμπόδιο στα σχέδια τους..!

Αλλάζουν τον κοινωνικό χαρακτήρα του δημόσιου συστήματος υγείας και το παραδίδουν στους ιδιώτες, αποκλείοντας την πρόσβασή σε αυτό σ’ όσους δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα, στους άνεργους και τους χαμηλόμισθους. Ήδη η πρόσβαση στην υγεία είναι δύσκολη και προβληματική, γεγονός που αναδείχθηκε την περίοδο της πανδημίας.., και τα πράγματα θα γίνουν ακόμη  δυσκολότερά για τον λαό αν δεν ανατραπούν τα σχέδια τους..! 

Ο Παμμικρασιατικός Σύνδεσμός Πατρών & Περιχώρων, δεν θα μπορούσε να μη συμμετέχει στον εορτασμό της Πρωτομαγιάς και να μην αγωνίζεται δίπλα από τους εργαζόμενους και τους άνεργους, γιατί ο πολιτισμός και η παράδοση είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τους εργατικούς και  λαϊκούς  αγώνες, με την προσφυγιά..!

Η Μουσική, το Θέατρο, η Λογοτεχνία, η κάθε μορφή τέχνης, έχει επηρεαστεί από τους ταξικούς αγώνες και θυσίες της εργατικής τάξης, έχει εμπνεύσει και συνοδεύσει τους αγώνες της..! Το θέμα του ξεσηκωμού των εργατών επηρέασε βαθιά το έργο σημαντικών καλλιτεχνών.

Το έργο του ζωγράφου και γλύπτη Δημήτρη Κατσικογιάννη (1915-1991). Η προσωπική και η καλλιτεχνική ζωή του είναι άρρηκτα συνυφασμένη με το μύθο του «αγωνιστή» καλλιτέχνη. Υπήρξε, ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες καλλιτέχνες που έδωσε νέα πνοή στις εικαστικές τέχνες.

Ο «Επιτάφιος» του Γιάννη Ρίτσου είναι ένα από τα καλλιτεχνικά έργα που εμπνεύστηκαν από τις θυσίες της εργατικής τάξης, συνέθεσε τον επιτάφιο θρήνο της μητέρας του απεργού καπνεργάτη Τάσου Τούση που σκοτώθηκε στις 9 Μαΐου του 1936, όταν δυνάμεις της χωροφυλακής άνοιξαν πυρ εναντίον των συγκεντρωμένων διαδηλωτών σκοτώνοντας δώδεκα και τραυματίζοντας εκατοντάδες. Το έργο και η μελοποίηση του από τον Μίκη Θεοδωράκη   είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την Πρωτομαγιά.

Η «Απεργία» του Σεργκέι Αϊζενστάιν (Strike / Stachka – 1925) αποτελεί την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του πρωτοπόρου Σοβιετικού σκηνοθέτη. Μία δημιουργία γεμάτη συμβολισμούς και αντιθέσεις. Το φιλμ, αφηγείται τη διενέργεια και καταστολή μιας απεργίας κάνοντας χρήση του μεταφορικού μοντάζ, δημιουργώντας εντυπώσεις μέσα από τη διαδοχική διαλεκτική σύγκρουση των εικόνων.

Η Συμφωνία Νο 3 «Η πρώτη του Μάη» του Ντιμίτρι Σοστακόβιτς. Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά από τη Συμφωνική Ορχήστρα του Λένινγκραντ το 1930 και εκφράζει το πνεύμα της ειρηνικής ανοικοδόμησης μετά από την επιτυχή έκβαση της επανάστασης.

Η Εργατική Πρωτομαγιά δεν είναι αργία είναι Απεργία, ποτάμι ορμητικό, ικανό να παρασύρει όποιον βρεθεί στο διάβα του, κουβαλά μνήμες και ελπίδες, κουβαλά τους αγώνες που έγιναν και τους αγώνες που θα γίνουν μέχρι ο εργαζόμενος να γίνει κάτοχος του πλούτου που παράγει..!

Πλούτος για τον λαό είναι η Υγεία, η τεχνολογία, ο πολιτισμός, οι τέχνες και τα γράμματα, ο ελεύθερος χρόνος για δημιουργία και ψυχαγωγία.., όλα αυτά δεν είναι εμπόρευμα ανήκουν σε όλους γιατί είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι δημιουργοί, εφευρέτες, επιστήμονες, ερευνητές και καλλιτέχνες..!

Οι αγώνες της εργατικής τάξης παράγουν τέχνη και πολιτισμό, οι άνθρωποί της τέχνης και των γραμμάτων είναι κομμάτι της..!

Στις 6η του Μάη και ώρα 10:30 το πρωί, ο Παμμικρασιατικός Σύνδεσμός θα βρίσκεται στο πλευρό των εργαζομένων συμμετέχοντας στην συγκέντρωση του Εργατικού Κέντρου Πάτρας,   ενώνοντάς την φωνή του μ’ αυτές των απεργών..!

 Ζήτω η Εργατική Πρωτομαγιά.!

Ζητάμε να διαφυλαχθεί ο χαρακτήρας του ΚΕΘΕΑ με την άμεση απόσυρση του νέου Κανονισμού Λειτουργίας του

Είναι πολλές οι γειτονιές της Πάτρας που έχουν μετατραπεί σε καταραμένους τόπους που στήνει καρτέρι ο αργός θάνατος στην ζωή και τα νιάτα, χώροι ασυλίας για  το «εμπόρευμα» που μετατρέπει την ζωή σε κέρδος για τους «πρεζέμπορους..!

Το ΚΕΘΕΑ υπήρξε όλα αυτά τα χρόνια ένα σημαντικό εργαλείο στα χέρια της κοινωνίας για την καταπολέμηση της μάστιγας των ουσιών που καταρρακώνουν τον άνθρωπό και καταστέλλουν τα νιάτα, το πιο δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας και φορέα του μέλλοντος..! Για τέσσερις δεκαετίες έδινε πίσω τη ζωή σε “ανθρώπους – σκιές”, εντάσσοντάς τους στην κοινωνική ζωή και δράση, έφερνε ξανά την ελπίδα στις οικογένειές τους κι αυτό ήταν αποτέλεσμα του θεραπευτικού μοντέλου και της φιλοσοφίας που αντιμετωπίζει την εξάρτηση ως κοινωνικό φαινόμενο, για την αποδέσμευση απ’ αυτή μέσω των απαραίτητων ψυχοκοινωνικών αλλαγών.

ΚΕΘΕΑ 1

 O Παμμικρασιατικός Σύνδεσμος Πατρών & Περιχώρων συστεγάζεται πολλά χρόνια με το συμβουλευτικό κέντρο του ΚΕΘΕΑ στην Πάτρα και γνωρίζει από πρώτο χέρι την προσπάθεια που καταβάλλεται στην υποστήριξη όσων κάνουν χρήση ουσιών και στις οικογένειές τους, αντιλαμβάνεται το πόσο σημαντική είναι αυτή και πόσο σημαντική είναι επίσης, η προετοιμασία που γίνεται στο κέντρο αυτό όταν υπάρχει ανάγκη εντατικότερης και πιο μακροχρόνιας παρέμβασης.

Τα Προσφυγικά της Πάτρας έχουν κι αυτά ενταχθεί στις περιοχές κέρδους των διακινητών του θανάτου τα τελευταία χρόνια, τα χρόνια της οικονομικής κρίσης. Είναι κι αυτή μια περιοχή από τις πολλές που η παρουσία του κράτους «λάμπει δια της απουσίας του» επιτρέποντας στα «άνθη του κακού», την διακίνηση και το βρώμικο κέρδος, να ρουφούν τα νιάτα και να ανοίγουν τον δρόμο και προς άλλες δραστηριότητες κέρδους, την μαστροπεία, την εκπόρνευσή, τις κλοπές κλπ..!

Στις παρούσες ασφυκτικές συνθήκες που διαμόρφωσε η πανδημία και εν μέσω μια νέας καπιταλιστικής κρίσης, αποδεδειγμένα αυξάνει η συχνότητα επαφής των νέων ανθρώπων με τις ναρκωτικές ουσίες.., και αντί ο προσανατολισμός της κυβέρνησης να είναι προς την υπαρκτή ανάγκη για ενίσχυση της πρόληψης, της θεραπείας και της κοινωνικής επανένταξης, φαίνεται να είναι προς την αποδυνάμωσή τους μέσω του νέου αντιδραστικού κανονισμού λειτουργίας του ΚΕΘΕΑ.

Η κυβέρνηση με αυτή την ωμή παρέμβαση της, βάζει ταφόπλακα στον χαρακτήρα του ΚΕΘΕΑ, υποβαθμίζει τα «στεγνά» θεραπευτικά προγράμματα, εισάγοντας την πολιτική της λεγόμενης “μείωσης της βλάβης” και στρώνει τον δρόμο για τον απόλυτο συμβιβασμό με το κοινωνικό φαινόμενο της τοξικοεξάρτησης, όπως επιτάσσει η επικίνδυνη πολιτική της ΕΕ.

Οι κατευθύνσεις αυτές προωθούνται βάσει σχεδίου, με συνεχείς περικοπές από τον κρατικό προϋπολογισμό διαχρονικά από τις ελληνικές αστικές κυβερνήσεις και την ΕΕ, ευνοώντας τη συντήρηση στη χρήση..!

Ουσιαστικά καταργεί την πρόληψη και την θεραπεία, ακολουθώντας την ευρωπαϊκή πολιτική η οποία δεν αντιμετωπίζει τα ναρκωτικά ως κοινωνικό φαινόμενο, αλλά ως «κερδοφόρο εμπόρευμα» προς όφελος της καπιταλιστικής οικονομίας.

Αυτό το επιβεβαιώνει και η πολιτική προώθησης της μη ιατρικής χρήσης της κάνναβης, στον βωμό της κερδοφορίας των ομίλων, όπου έχει εφαρμοστεί η εξωιατρική χρήση της, οδήγησε στην εξάπλωση της χρήσης των ναρκωτικών ουσιών..!

Ο νέος αντιδραστικός κανονισμός λειτουργίας προβλέπει, μεταξύ άλλων, την υποβάθμιση έως κατάργηση της θεραπευτικής φιλοσοφίας του ΚΕΘΕΑ, τη συγχώνευση και κατάργηση μονάδων και τμημάτων, την υποστελέχωσή τους στη λογική «κόστους – οφέλους».

Προβλέπει επίσης τον υπερσυγκεντρωτισμό εξουσιών σε ένα διορισμένο ΔΣ, ώστε η εκάστοτε κυβέρνηση «να λύνει και να δένει» στα εσωτερικά ζητήματα του φορέα, μαζί με την προκλητική κατάργηση της συμμετοχικότητας στη λήψη αποφάσεων, που τόσα χρόνια ήταν βασικός άξονας της θεραπευτικής πρότασης του ΚΕΘΕΑ.

Το «Νέο Σχέδιο Δράσης της ΕΕ για τα ναρκωτικά (2021 – 2025)», επεκτείνει την εφαρμογή της πολιτικής «μείωσης της βλάβης», πριμοδοτώντας την ολοένα και αυξανόμενη χρήση, παραγωγή και διακίνηση ναρκωτικών ουσιών.

Με τη διάλυση της απεξάρτησης ανοίγει ο δρόμος για την τραγική καταστολή της συνείδησης και της σκέψης της νέας γενιάς μέσα από τα ναρκωτικά.

Ενώνουμε την φωνή μας με τον ιατρικό σύλλογο Πατρών, την Δημοτική αρχή της Πάτρας,  το Ε.ΣΥ.Ν,  τους 15 Συλλόγους Οικογένειας και Φίλων του ΚΕΘΕΑ και με όποιον άλλον αντιστρατεύεται κατά της ωμής κυβερνητικής  παρέμβασης στον διορισμό του ΔΣ και στον καθορισμό της λειτουργίας του φορέα, η οποία αποτελεί συνέχεια της ΠΝΠ στις 30/09/2019 για την κατάργηση του αυτοδιοίκητου του ΚΕΘΕΑ.

Ζητάμε να διαφυλαχθεί ο χαρακτήρας του ΚΕΘΕΑ με την άμεση απόσυρση του νέου Κανονισμού Λειτουργίας του, την άμεση κατάργηση της ΠΝΠ του 2019 που επιβάλλει διορισμό του ΔΣ του ΚΕΘΕΑ από την κυβέρνηση και όχι από εκλογές και να ενισχυθεί η δράση του με νέες μονάδες, με επαρκές μόνιμο προσωπικό, με πλήρη και επαρκή χρηματοδότηση.

Η 8 Μάρτη είναι Ημέρα Μνήμης και Αγώνα.

8 Μάρτη Η ημέρα της Γυναίκας

Έχουν περάσει 164 χρόνια αγώνων από την μεγάλη διαδήλωση της Νέας Υόρκης και 110 χρόνια από τότε που η Γερμανίδα Κλάρα Τσέτκιν, μια από τις μεγαλύτερες γυναικείες φυσιογνωμίες του παγκόσμιου εργατικού επαναστατικού κινήματος, πρότεινε και υιοθετήθηκε στη Β΄ Διεθνή Συνδιάσκεψη των σοσιαλιστριών γυναικών να εορτάζεται κάθε χρόνο αυτή η μέρα ως επέτειος για την ηρωική θυσία των απεργών εργατριών γυναικών που έγινε στις 8 Μάρτη 1857 στη Νέα Υόρκη.
Τότε που μια μεγάλη διαδήλωση εργατριών στην κλωστοϋφαντουργία και στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης διεκδικούσε «δεκάωρη δουλειά, φωτεινές και υγιεινές αίθουσες εργασίας, μεροκάματα ίσα με των κλωστοϋφαντουργών και των ραφτών», χτυπήθηκε από την αστυνομία και βάφτηκε στο αίμα των εργατριών.

Είναι μέρα απολογισμού της πάνω από ένα αιώνα πάλης για την ισοτιμία των εργαζόμενων γυναικών, για την κοινωνική τους ισότητα. Μέρα που το εργατικό, και το γυναικείο κίνημα, κάνει το δικό του απολογισμό, προετοιμάζει τη συνέχεια της δράσης του σε μια περίοδο που εξαπολύεται μια καταιγιστική επίθεση σε βάρος των όποιων κατακτήσεων έχουν κερδηθεί σε συνθήκες ακραίας εκμετάλλευσης των εργαζομένων γυναικών και ανδρών.

Η ημερομηνία αυτή είναι καθοριστική για την πορεία του γυναικείου κινήματος ως αναπόσπαστου τμήματος του γενικότερου εργατικού κινήματος.

Το γυναικείο ζήτημα ως ιστορικό κοινωνικό φαινόμενο είναι ένα σύμπλεγμα οικονομικών, πολιτικών, πολιτιστικών ανισοτιμιών και διακρίσεων που εκδηλώνονται σε όλες τις κοινωνικές σχέσεις, συμπεριλαμβανομένων και των σχέσεων των δυο φύλων και πηγάζει από τις ταξικές σχέσεις εκμετάλλευσης. Μπήκε στην πραγματική κοίτη του, από τους ιδρυτές του επιστημονικού σοσιαλισμού που ανέδειξαν την ταξική φύση του, την αντανάκλασή του στο εποικοδόμημα, νομικό, πολιτικό, ιδεολογικό, πολιτιστικό κάθε εκμεταλλευτικού κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού και τις προϋποθέσεις για τη λύση του.

 Απέδειξαν ότι η απελευθέρωση της γυναίκας από την ταξική εκμετάλλευση και τη διπλή καταπίεση, η πραγματική ισοτιμία της με τον άντρα μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο με την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.!

 Οι γυναίκες δε συνιστούν ούτε τάξη, ούτε ένα ενιαίο στρώμα.

 Αυτές που έχουν αντικειμενικό συμφέρον από τη ριζική λύση του προβλήματος είναι οι γυναίκες που ανήκουν στην εργατική τάξη, την τάξη που θα απελευθερώσει την κοινωνία από κάθε μορφής εκμετάλλευση, σε κοινή δράση με εκείνους τους αυτοαπασχολούμενους και τους φτωχούς αγρότες που, λόγω της θέσης τους στην εκμεταλλευτική κοινωνία, η προοπτική τους είναι δεμένη με το σοσιαλισμό.

Οι γυναίκες και οι άντρες μαζί πρέπει να τιμήσουν την κορυφαία αυτή επέτειο, την πάλη στη μακρόχρονη ιστορία για την κοινωνική ισότητα, τη χειραφέτηση και την ισοτιμία της γυναίκας.

 Να τιμήσουν τον αγώνα των γυναικών για ισότιμα δικαιώματα με τον άντρα, αναβαθμισμένα και για τα δύο φύλα και όχι στην εξισωτική μείωσή τους, στην εργασία, στην οικογένεια, σε κάθε πτυχή της κοινωνικής δραστηριότητας.

Να παλέψουν μαζί με τις γυναίκες, με το οργανωμένο κίνημα για τις ιδιαίτερες ανάγκες που προκύπτουν από την αναπαραγωγική λειτουργία του γυναικείου οργανισμού, τα κοινωνικά προβλήματα και τις προκαταλήψεις που βιώνουν με σύγχρονες μορφές οι γυναίκες και που εμποδίζουν την ωρίμανση της συνείδησης και την ανάπτυξη της δράσης τους.

Να αντιστοιχίσουν τον αγώνα τους με τις απαιτήσεις που προβάλλει η βάρβαρη εξειδικευμένη επίθεση της ΕΕ, των αστικών κομμάτων, παντού και στην Ελλάδα,
εναντίον των εργαζόμενων γυναικών, ιδιαίτερα της νέας γυναίκας, της νεολαίας.

Η διακήρυξη για την εξίσωση των δύο φύλων αποτελεί φύλλο συκής της συνεχιζόμενης και εντεινόμενης ανισότητας.

  Οι εργαζόμενες γυναίκες τη βιώνουν πρώτες με την αύξηση των απολύσεων, την ανεργία, την επέκταση των «ευέλικτων μορφών» απασχόλησης, με την αύξηση των
ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης, με τη μείωση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων και των συντάξιμων αποδοχών, με την επέκταση της εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης σε Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια και μέσω της μείωσης του ελεύθερου
χρόνου, που οι γυναίκες έχουν μεγαλύτερη ανάγκη.

 Οι γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων, που βιώνουν τις παλαιές αλλά ιδιαίτερα τις νέες μορφές ταξικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης στις οικονομικές, αλλά και στις κοινωνικές – πολιτιστικές σχέσεις, μπορούν και πρέπει να σηκώνουν τη σημαία του αγώνα. Να εμποδίσουν όσο το δυνατόν περισσότερο την εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων.

Να διεκδικήσουν τη βελτίωση της θέσης tους. Να ανακουφιστούν από τα βάρη, σύμφωνα με τις νέες δυνατότητες της επιστήμης και της τεχνικής, του επιπέδου ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, του πλούτου που παράγεται με τη δική τους εργασία.

Αγώνας που πρέπει να συνεχιστεί μέχρι την τελική λύση.

Να συμβάλουν στην οικοδόμηση της λαϊκής συμμαχίας και την ανοικοδόμηση μιας αταξικής κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση, κοινωνικούς διαχωρισμούς και πολέμους για τα συμφέροντα μιας χούφτας κερδοσκόπων.

Να πάρουν ενεργό, δραστήριο μέρος στους εργατικούς αγώνες να πρωτοστατήσουν, για να βάλουν γερά θεμέλια για την ισοτιμία τους με τους άντρες και γενικότερα για την κοινωνική ευημερία.

Η ημέρα της γυναίκας δεν έχει καμία σχέση και ομοιότητα με τις ψευτογιορτές που μοιράζονται λουλουδάκια, διεκπεραιωτικές φιλοφρονήσεις και υποκριτικά χαμόγελα απ’ όσους τις εκμεταλλεύονται και τις απαξιώνουν με τις αποφάσεις τους, είναι ημέρα μνήμης και αγώνα, η ημέρα αυτή είναι βαμμένη με το αίμα των εργατριών.

 Ο σεβασμός στην γυναίκα αποδεικνύεται με την επιστροφή των δικαιωμάτων που της αφαιρέθηκαν και την απόδοση αυτών που της ανήκουν και διεκδικεί μέσα από τους καθημερινούς της
αγώνες..!    

 Οι γυναίκες αγωνιζόμενες μέσα από το ταξικό εργατικό κίνημα θα καταφέρουν να ξεκολλήσουν από τις σάρκες τους τα νύχια της εκμετάλλευσης.!